Hieronder een kort verhaaltje, waarin ik hoop een beetje de sfeer te schetsen, die ik vandaag in Twinbrook (de nieuwe buurt die in De Sims 3 Ambities al zitten) tegenkwam.
Te veel, te veel. Zo weinig tijd, te weinig tijd. En dan hadden we toch de volledige 4 uur om lekker met ‘Ambities’ bezig te zijn en te spelen.
Omdat ik al vrij snel zag, dat velen om mij heen zich direct op de beroepen en de dingen die daarbij horen stortten, heb ik juist gekozen, om mijn tijd anders te besteden. Ik heb (natuurlijk) veel naar de nieuwe bouwmogelijkheden gekeken, heb nieuwe objecten bekeken en even achter wat cheats gekeken. En wat ik daar allemaal gezien heb … . Dat zal later in het verslag, dat we nog moeten maken, allemaal nog wel uitgebreid verteld worden.
Ik heb ook naar de nieuwe buurt, Twinbrook, gekeken. En daarvan kun je niets anders zeggen, dan dat die prachtig is. Vooral in het moerasgedeelte is de sfeer zo raak, zo goed en zo mysterieus. Stel je voor: allemaal poeltjes, vennetjes en kreekjes met daartussen hogere stukjes grond. Op die grond kan gras nog net overleven, maar de meeste bomen hebben het er zwaar; je ziet dan ook behoorlijk wat kale, dode bomen. En over die vennetjes en eilandjes hangt een constante nevel. Het licht heeft moeite om hier de grond te bereiken en het schemert dus eigenlijk altijd wel een beetje.
Terwijl je dan door de moerassen dwaalt, zie je iets verderop in de nevel iets schemeren. In eerste instantie zie je niet wat het is, maar als je dichterbij komt, zie je dat het een soort steiger is. Waarom is er zoiets in het moeras gebouwd? Als je de steiger nauwkeuriger bekijkt, zie dat er nog wat oude, zwaar verroeste spoorrails op zitten. En dan wordt het je duidelijk. Vroeger, in de bloeitijd van Twinbrook heeft hier een spoorlijn gelopen, maar nu alles in dit deel moeras is, is het onmogelijk geworden, de spoorlijn hier in stand te houden.
Ik ben benieuwd, wat ik allemaal nog meer tegen zal komen in dit deel. In elk geval kan ik me goed voorstellen, dat juist in deze buurt, met zijn spookachtige deel het beroep van spokenjager zijn intrede heeft gedaan.
En dit is zo maar een impressie van wat ik vandaag gezien heb. In Twinbrook valt nog veel meer te ontdekken, want het is weer een grote, nieuwe stad; groter dan Riverview.
Als ik te bang word voor wat me allemaal te wachten kan staan in dit moeras, besluit ik snel terug te keren naar het beschaafde gedeelte van Twinbrook. Met iedere stap die ik doe in de richting van de beschaafde wereld, lijkt het wel of het beangstigende gevoel minder op mij drukt. Mijn ademhaling wordt rustiger en ik merk, dat ook mijn hart weer rustiger begint te kloppen.
Zodra ik uit het moeras ben zie ik, dat men het spoor niet helemaal heeft afgeschaft. Vanuit de heuvels in de verte kronkelt zich een spoorlijn als een stalen lint door het landschap; een lint, dat hier over de stuwdam richting Twinbrook verder gaat. Ik vraag me af of hier nog wel treinen rijden. Alles ziet er goed onderhouden uit; ook de spoorbomen, die ik even verderop tegenkom. Maar wacht, houdt het spoor daar rechts nu op? Iets om nog eens beter te bekijken, wanneer ik later dit jaar nog eens terugkom in deze stad.
Gelukkig lijkt het er op, dat ik weer in de bewoonde wereld ben teruggekeerd. Dit ziet er een stuk beter uit, dan het stuk spoor van zo-even, daar in dat naargeestige landschap. Ik meen daar zelfs nog een verlaten, gedeeltelijk ontspoorde trein te hebben gezien in de verte. Maar door de mist weet ik dat niet zeker. Als mijn vermoeden juist is, wil ik denk ik niet weten, wat er zich daar heeft afgespeeld. Het moet iets gruwelijks geweest zijn, wanneer men het niet eens aangedurfd heeft, die spoorwagon te bergen en achter te laten om geleidelijk aan door het moeras verzwolgen te worden. Tot die tijd zullen de als een skelet uit de mist omhoog stekende spanten nog menig wandelaar de stuipen op het lijf jagen.
Nee, hier in dit deel van Twinbrook is het totaal anders: mooie rechte wegen, een prachtig openbaar park en prachtige, statige gebouwen. Heel wat anders, dan de uit hout opgetrokken, bijna hut-achtige huisjes in het moeras.
Eén gedachte begint door mijn hoofd te spelen. Zou Stephenson zich bij het schrijven van Dr Jekyll & Mr. Hyde misschien hebben laten inspireren door een stad als Twinbrook. Ik zie hier tenminste het strakke, lichte en gestructureerde, Dr. Jekyll-achtige in dit deel van de stad. Waar ik net nog was, zag het er toch veel duisterder en grilliger uit; meer Mr. Hyde-achtig. Ja, dat moet het zijn. Heel Twinbrook ademt contrasten: goed en kwaad, licht en donker, helder en mistig.
Plotseling schrik ik op uit mijn overpeinzingen. In het licht van de late middagzon, zie ik in de verte een behoorlijke rookpluim boven de daken uitstijgen. Dat moet een veel grotere brand zijn, dan die ik wel vaker heb gezien in Sunset Valley. Als ik dichterbij kom, zie ik dat mijn vermoeden juist is. Dikke, zwarte rookpluimen walmen uit het dak van een woning. Op het troittoir voor de woning staat een gezin bibberend bij elkaar. De beide dochters klampen zich huilend aan de rok van hun moeder vast, die ook met betraande ogen naar dit drama staat te kijken. De vader lijkt de instorting nabij, want met een niets ziende blik in zijn ogen staart hij voor zich uit.
Gelukkig is de brandweer al ter plaatse. Heldhaftig hakken zij met hun bijlen op de voordeur in. Als die even later bezwijkt stormen de brandweerlieden met hun blusapparatuur het huis in in een poging de brandhaard zo snel mogelijk te bereiken en de schade zoveel mogelijk te beperken.
Terwijl ik even naar het blussen sta te kijken, zie ik één van de brandweerlieden schichtig om zich heen kijken, terwijl hij een schilderij onder zijn jas vandaan haalt en in de brandweerwagen legt. Zou hij dat nu echt …..
Ik heb genoeg gezien en wandel verder. De zon zakt langzaam achter de horizon aan de overkant van het meer, waaraan dit deel van Twinbrook gelegen is. De lichtbaan over het water sprankelt en het avondrood is schitterend. Prachtige, zachtroze gekleurde wolkenbanen glijden op een zacht windje als gigantische suikerspinnen door de lucht. De herinneringen aan mijn wandeling door het moeras en de brand worden al snel naar de achtergrond verdrongen. Onder dergelijke idyllische omstandigheden zou ik hier nog uren kunnen doorbrengen. Genietend van de zwoele avondlucht met het zachte klotsende geluid van het water, dat tegen de oevers kabbelt en daar af en toe het fluiten van de vogels doorheen, zijn de angsten van eerder die dag afgezwakt tot slechts een vage schim.
Eén ding wordt mij steeds duidelijker. Hoe langer ik door deze nieuwe stad loop, hoe meer vragen ik heb en hoe meer ik nog uit wil gaan zoeken bij een volgend bezoek.
(deze bijdrage is van WimHuiskamp)
| klik om terug te gaan naar onze De Sims 3 Ambities Sneak Preview overzichts pagina |